Opgelet: Indien je PSL, with love nog niet gelezen hebt: meer spoilers dan dit kan je echt niet hebben.😄 Dus tenzij massive spoilers je ding zijn: lees eerst het boek!
Zondagmorgen, 14 februari, 2021
Ben, wil jij mijn Valentijntje zijn?
De tekst stond op een roze papieren hartje dat aan een elastiekje rond het oor van zijn koffietas bungelde. Ben grijnsde. Aan het rafelige gaatje voor het elastiekje te zien, was het nog niet simpel geweest om dat vast te maken. Wat meteen ook verklaarde waar al dat binnensmondse gevloek uit de keuken vandaan kwam. Alex’ handschrift was keurig als altijd en de koffie was perfect gezet. Sterk en heet.
‘Schattig.’
Alex grijnsde, drukte een kus op zijn lippen en ging achterstevoren op een vergaderstoel zitten, met zijn armen over de rugleuning gevouwen. Ze waren terug bij de Aurys thuis. Na het ontbijt was Ben een uur in zijn vertrouwde kantoor gedoken om aan een paar opdrachten te werken.
‘Je slikte het bijna in.’
‘Donckers kan dan ook enorm fascinerende vraagstukken bedenken.’ Ben draaide zijn stoel. ‘Maar ik ben zo klaar. Heb je nog zin in een wedstrijdje pool voor we vertrekken?’
Alex knikte. ‘Ik moet eerst nog wat vertellen. Ik mag op gesprek bij Çavaria.’
Bens wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Nu al? De deadline voor de sollicitaties was toch pas deze vrijdag?’
‘Ja.’
‘Hebben ze je dan op een zondag gemaild?’ Dat voorspelde niet veel goeds voor Alex’ toekomstige balans tussen werk en privé. Alex zat er zelf duidelijk niet mee. Zijn ogen twinkelden van blijdschap. Hij schudde zijn hoofd, waardoor de krullen over zijn voorhoofd dansten. Die werden behoorlijk lang.
‘Nee. Vrijdagnamiddag. De mail was in mijn spamfolder terechtgekomen en die heb ik net pas gecheckt.’
‘Ook goed dat je dat hebt gedaan dan.’
‘Inderdaad. Het gesprek is volgende week woensdag. Digitaal, voorlopig. Maar een eventueel tweede gesprek zou in Gent zijn. Dus rijst de vraag: haar knippen of niet?’
‘Ik kom er niet aan. Het zit veel te leuk zo. Je heb trouwens volgende maand al een afspraak. Ik ga die arme man zijn werk niet nog eens een keer extra afpakken.’
Alex aanvaardde dat advies. Hij hielp Ben met zijn laatste opdracht en versloeg hem daarna nog eens bijna met poolen ook. Bijna. Het contrast met de laatste paar keer dat ze samen in dit kantoor waren geweest, was groot. Ben besefte dat Alex’ toestand van toen nog flink bij hem nazinderde. Hij moest er nog steeds aan wennen dat Alex met studeren was gestopt. Maar het bleek elke dag meer dat het een goede keuze was geweest. Ze maakten weer plezier, samen.
Na Bens nipte overwinning smeerden ze broodjes in de keuken. Het huis voelde leeg. Dat was het ook. Nessie zat in Antwerpen. Theo bleef als Maddies knuffelcontact bij haar slapen voor een spelletjesmarathon en Charles was een weekend weg. Aangezien het huis toch leeg was, hadden Alex en Ben het gisteravond gewaagd om de trein naar Turnhout te nemen. Na de sneeuw van vorig weekend vroor het nu al een week lang de stenen uit de grond. Op het nieuws ging het voor de verandering eens over bevroren meren in plaats van over besmettingscijfers. Ouders liepen als gemaskerde, zwaar ingepakte ninja’s met sleeën vol gelaarsde kinderen door de sneeuw. De lucht was blauw, de zon scheen.
Perfect wandelweer. Daarom waren ze ook hier.
‘Waar is je vader ook alweer naartoe?’
‘Hij heeft met een vriendin een chalet gehuurd in de Ardennen. Niet met die Marianne waarmee hij al jaren een aan en af LAT-relatie heeft. Dat gedoe heeft corona dus niet overleefd.’
‘Hoe heet ze dan? En hoe heeft hij haar leren kennen?’ Ben kon zich Charles moeilijk op Tinder voorstellen. Parship misschien?
‘Celia heet ze. Hij kent haar van de spinning. Ze hebben samen les gevolgd. Ze was toen net aan het scheiden. Blijkbaar zijn ze contact blijven houden. Nu vormen ze dus een bubbel.’ Alex rekte zich even uit. ‘En zitten ze waarschijnlijk met bubbels in de jacuzzi.’
Hij leek er behoorlijk mee in zijn sas. Alex had dan ook nooit hoog opgelopen met Marianne, de vrouw waar zijn vader vroeger mee uitging. Voornamelijk omdat hij haar nooit te zien kreeg. Op de keer dat ze lekke band had na. Toen zat ze wat ongemakkelijk aan de keukentafel toen Alex en Nessie thuiskwamen. Dat had Ben het weekend nadien uitgebreid te horen gekregen.
‘Volgt je pa spinning?’
‘Ja, nu niet meer dus. Maar voor corona wel.’
‘Dat kan ik me echt niet voorstellen.’
‘Ik wil het me niet voorstellen.’
Ze hadden afgesproken om geen geld aan Valentijn uit te geven, maar een mens moest natuurlijk wel eten. En quality time was ook toegelaten. Ben besefte dat hij achterstond. Alex had al voor ontbijt op bed gezorgd en de lakens verschoond nadat Ben de pot confituur had omgestoten. Hij had wel eerst geëist dat ze de lakens nog wat vuiler zouden maken. Daar waren ze misschien een tikje te enthousiast mee geweest. Het was nog zo simpel niet om confituur uit iemands navel te halen. Zeker niet als die bijna tegen het plafond sprong omdat hij niet tegen kietelen kon.
Onderweg naar hun wandeling roddelden ze verder over Charles’ nieuwe vlam. Alex leek ondanks het weer niet al te zenuwachtig tijdens het rijden. Korte afstanden lukten weer. Volgens hem hielpen de gladde wegen net, omdat iedereen beter oplette en trager reed. Hij vertelde Ben dat hij Celia in 2019 nog een handvol keer had gezien. Uiteraard had hij in 2020 niet meer de kans gekregen om haar beter te leren kennen, maar hij leek het wel te zien zitten om dat binnenkort te doen. Celia keek er volgens Charles ook naar uit.
‘Het is uiteraard zijn leven, maar het heeft toch invloed op Nessie en Theo.’
‘En op jou.’
‘En op mij.’
Met het huidige trage vaccinatietempo zouden er nog wel wat maanden overgaan voor Alex haar effectief beter kon leren kennen. Normaal bleven ze immers in Antwerpen tijdens de weekends. Ben had Marcel één keer bezocht, tijdens de week reces na de examens. Ellis vond dat hij zijn petekind toch één keer in levende lijve moest hebben gezien. Ze hadden zich er even voor in de openstaande veranda gezet. Zijn moeder had betreurd dat Ben Marcel niet kon vasthouden, maar daar had Ben zelf niet zo mee gezeten. Het was een verdomd klein ding, die baby. Zo kwetsbaar. Dat vasthouden kwam later wel. Het was wel fijn geweest om hem eens te zien. En Ellis. Die hield van haar rust, dus zolang Bens moeder maar eens over de vloer kwam, zat ze niet zo met het gebrek aan bezoek.
Ben keek er wel naar uit om Marcel aan Alex voor te stellen. Eigenlijk wilde hij Alex aan gans de planeet voorstellen. Maar dat zat er voorlopig dus nog niet in.
‘Jammer dat je pa nooit thuis een jacuzzi heeft gezet,’ mijmerde hij, toen ze uit de auto stapten. ‘Plek zat in jullie tuin.’ Ze stonden iets hoger op de weg geparkeerd, en tot Bens verbazing liepen er mensen over de vijvers onder hen. Ze gingen in kleine groepjes met elkaar staan kletsen, soms met drankjes in hun handen. Wat verderop cirkelde een vrouw op schaatsen pirouettes over het ijs. Ben schatte haar ergens in de veertig. Ze had volumineus blond haar en vuurrode wangen.
‘Zeiden ze niet op het nieuws dat het ijs daar nog niet dik genoeg voor is?’ mompelde hij tegen Alex terwijl ze naar hun wandelpad tussen de vijvers liepen. Allebei waren ze zwaar ingeduffeld. Warme winterjassen, sjaals, mutsen. Ben droeg zelfs handschoenen, een unicum.
‘Dat was drie dagen geleden. Het ziet er mij best stevig uit. Ik denk dat ze vooral willen verhinderen dat er hele mensenmassa’s op de been komen.’
‘Ik zou het toch niet riskeren.’
Alex antwoordde niet. Ben wilde net een arm om zijn middel slaan toen hij merkte dat Alex niet meer naast hem liep. Hij stond aan de rand van de bevroren vijver naar het ijs te kijken. De vrouw op schaatsen gleed langs hem heen en plofte hijgend in de sneeuw. Ze lachte toen Alex haar aansprak. Ben ving het einde van hun gesprek op toen hij naast Alex kwam staan. Complimenten over haar techniek. Geen woord over veiligheid. Hij had al zo’n vermoeden waar dit naartoe ging en greep Alex’ hand. Het mocht niet baten.
‘Oké, Ben, ik moet er even over lopen.’
Uiteraard. Dit was het perfecte moment om risico’s te beginnen nemen. Alex stond al met één voet op het ijs en liep toen lachend verder. Idioot. Straks werkte die medicatie te goed en ging hij nog skydiven, of zoiets. Ben rolde met zijn ogen en ging voorzichtig achter hem aan.
‘Ik weet wat je denkt,’ zei Alex. ‘Ik blijf ook aan de kant. Hoe diep kan het water hier nu helemaal zijn? Dat komt hoogstens tot je knieën. En wie weet wanneer we dit nog eens kunnen doen, hier? Misschien wel nooit, Ben.’
Ben zuchtte. Hij was ooit twee keer gaan snowboarden, in Zwitserland. Alex’ vader en grootouders verafschuwden koud weer, dus die trokken altijd naar de zon. Alex had dus inderdaad vast nog niet vaak over bevroren vijvers gelopen. Maar dat kon toch veiliger dan dit. Ben wees naar een donkere streep in het ijs. ‘Dadelijk horen we een ambulance tijdens het wandelen.’
‘Je hebt gelijk,’ zei Alex. Maar hij bewoog geen millimeter. Ben zette een paar stappen naar hem toe. Hij deed het bijna in zijn broek toen het ijs plots krakte onder zijn hiel. Hij bleef stokstijf staan en wachtte. Het ijs onder zijn voet was gedeukt, maar gelukkig niet gebarsten. Alex keek hem een paar meter verderop met grote ogen aan. Ben stapte resoluut het ijs af. Eenmaal veilig op het gras draaide hij zich met een ruk om.
‘Je komt er nu af!’
Alex dook gehoorzaam in zijn armen. Konden ze eindelijk aan hun wandeling beginnen.
‘Als je je echt zo’n zorgen maakt of het ijs me wel kan houden, moet je mijn hand dus niet komen vasthouden,’ waagde Alex het nog te zeggen. Omdat Ben daar moeilijk wat tegenin kon brengen, grommelde hij maar wat. Alex wreef over zijn arm. ‘Mensen mogen ook niets meer. Ik weet wel dat het niet slim is. Maar ik begrijp het te goed om ze iets kwalijk te kunnen nemen.’
Tot Bens opluchting waren de vijvers nog heel toen ze klaar waren met hun wandeling. Hij kreeg het zelden koud, maar vandaag was hij blij dat hij weer in een warme auto kon duiken. Hij zette de zetelverwarming aan zodra Alex de motor startte.
‘Ik heb een Hello Fresh maaltijdbox besteld die maandag in de studio wordt geleverd,’ kondigde Alex aan. ‘De rest van de boodschappen ga ik halen terwijl je les volgt. Maar eerst loop ik nog even langs de Meir. Ik wil een nieuwe outfit voor dat sollicitatiegesprek.’
Volgens Ben volstonden zijn normale kleren daar prima voor, maar het was natuurlijk een eeuwigheid geleden dat ze nog eens waren gaan winkelen. Dat had er heel hun relatie lang nog niet ingezeten. ‘Ik wou dat ik mee kon,’ klaagde hij. Als vrienden waren ze vaak genoeg gaan shoppen, maar nu moest hij zich niet meer inhouden met complimentjes geven.
Alex streelde even over zijn hand. ‘Binnenkort.’
Ze hadden, lekker decadent, nog maar eens sushi en bubbels besteld. Die werd straks aan huis geleverd. Alex dronk sinds de antidepressiva geen alcohol meer, maar dokter Koenig had hem laten weten dat een uitzondering op Valentijn geen kwaad kon.
‘Maar eerst,’ kondigde Ben aan, ‘Heb ik nog iets voor je. Aangezien je plots zo’n daredevil bent, ga je het vast geweldig vinden.’ Ze hadden nog meer dan een uur voor hun bestelling werd geleverd, tijd zat dus. Hij dirigeerde Alex de trap op en beval hem zijn trui en T-shirt uit te trekken. Vervolgens haalde hij de mintgroene kaars met het theepotvormige deksel die hij in zijn tas had verstopt, tevoorschijn. Hij zette ze op de plank boven Alex’ bed. Cadeautjes waren verboden, dus had hij het ding, zeer praktisch, niet ingepakt. Met een aansteker die hij snel uit de keuken had gegrist, stak hij de kaars aan. Daarna dook hij naast Alex onder de dekens.
‘Lavendel en sacred wood,’ kondigde hij aan. ‘Dat zou de slaapkwaliteit verbeteren.’
Alex trok een gezicht. Hoewel hij van de slaapmedicatie af was, wilde het inslapen nog niet altijd vlotten. Voorlopig kon hij nog uitslapen, waardoor hij zijn uren wel haalde. Dat was volgens dokter Koenig genoeg, momenteel. ‘Dat lijkt mij nu weer niet super veilig,’ zei hij. ‘Een kaars om mee in slaap te vallen.’
‘Die blaas ik dadelijk uit. Het is een massagekaars. Ik wilde ze uitproberen als we gingen slapen, maar aangezien we toch nog wat tijd hebben…’
‘Dat gaat vast zo hard plakken als het opdroogt,’ zei Alex. Hij dook naast het bed en viste het doosje uit Bens tas. Met zijn bril op bestudeerde hij het etiket. ‘Misschien ook niet. Er zit geen paraffine in, blijkbaar.’ Hij begon zich uit zijn trui en T-shirt te werken.
‘Het gaat niet plakken. Ik heb onderzoek gedaan. Het is een aanbeveling.’
‘Van wie?’
‘Top secret.’ Ben keek geamuseerd toe hoe Alex ook de rest van zijn kleren uittrok. Dat was niet echt de bedoeling, maar Ben besloot hem maar na te doen. Een kwartier later blies hij de kaars uit en installeerde zich op Alex’ billen. Hij maakte er flink wat show rond en er verscheen kippenvel op Alex’ rug terwijl hij afwachtte.
Net toen Ben de kaars omhoog hief en kantelde, draaide Alex zich om: ‘Wat als—’
Ben zuchtte en goot de inhoud over zijn borst in plaats van zijn rug. Alex haalde scherp adem en kneep zijn ogen dicht. Nochtans had Kathleen Ben verzekerd dat hij Alex niet kon verbranden. Hij veegde wild met zijn hand door de smurrie op Alex’ borst. Tegen de tijd dat hij besefte dat het helemaal niet gloeiend heet was, lag Alex te schuddebuiken van het lachen.
‘Monster,’ fluisterde Ben tegen Alex’ mond. Daarna begon hij zijn borstkas te masseren. Dan maar zo. Het was tenslotte een massagekaars. Alex bleef roet in het eten gooien door hem alsmaar terug te knijpen en over het algemeen geen seconde stil te liggen. Hij had duidelijk andere plannen met Ben.
‘Het deed wel deugd,’ oordeelde Alex een half uur later. ‘Maar ik ben dus absoluut niet slaperig. Volgens mij hebben ze je opgelicht.’
Ben lag ontspannen naast hem: ‘Bij mij werkte het anders wel. Zal ik het nog eens proberen?’
Alex’ maag knorde. ‘Straks. Ik ga eerst douchen.’ Hij zwaaide zijn benen uit bed. ‘De dekens zijn … nog in vrij goede staat.’
‘We laten het zo,’ raadde Ben hem aan. ‘Ruikt lekker, met die lavendel. Ik blijf hier effe rustig liggen en … luister naar de deurbel.’
‘Draag een mondmasker als je opendoet,’ zei Alex. ‘Die staan op de plank naast de jassen.’
‘Doe ik,’ glimlachte Ben. Hij zag het al voor zich. Poedelnaakt in de deuropening, maar wel met een mondmasker op.
‘En doe kleren aan.’
Spelbreker.
Ze staken de open haard in de woonkamer aan en aten op kussens aan de salontafel. Ben probeerde ook eens met de bijgeleverde stokjes te eten, wat Alex behoorlijk amusant vond. Na het eten testten ze een nieuwe serie uit. Die was best grappig, maar door het knisperende haardvuur, zijn volle maag en hun recente bedactiviteiten sukkelde Ben al snel in slaap. Hij werd pas een halfuur voor middernacht weer wakker. Alex tilde verdwaasd zijn hoofd uit Bens schoot toen die hem wakker schudde. Hij controleerde snel de haard voor ze naar boven trokken.
De volgende ochtend was Alex als eerste wakker. Ben zag hun nieuwe kaars in hun gezamenlijke toilettas zitten toen hij zijn tanden ging poetsen. Omdat Alex toch zijn spullen bleef claimen, had een aparte toilettas niet veel zin meer. Hij had Alex gewoon een groter model gekocht en al zijn eigen spullen erbij gepropt.
‘Vanavond wil ik een deftige massage,’ kondigde Alex aan. ‘Ik geef er zelfs één terug, als je wil. Ik heb daar technieken voor. Sportmassage, en zo.’ Hij had duidelijk al een eerste koffie gedronken. Het was nu bijna een jaar geleden dat de pandemie hun leven een halt toe had geroepen. Daar was ze aanvankelijk behoorlijk goed in geslaagd. Maar als Ben keek hoe ze hier nu stonden, kon hij niet anders dan besluiten dat ze er toch op waren vooruit gegaan.
Onderweg naar de trein stopten ze snel voor een brood. Ben nam zijn betaalkaart uit zijn portemonnee. Een roze papieren hartje zat keurig opgevouwen in het vakje ertegenover.
Hij was niet van plan dat snel kwijt te raken.
Filosofieke 