Al een jaar of vier volg ik het facebookgroepje waarvan ik de naam nu even als titel gebruik.
Als je een leeftijdgenoot van me bent, zegt hij je wellicht wel wat. Of misschien ook niet, want Hey Arnold! is een Amerikaanse tekenfilmserie, gemaakt en uitgezonden door Nickelodeon tussen 1996 en 2004. Ik was toen in al mijn vroege tienerjaren, en mijn zusje nog net iets te jong voor de eigenlijke doelgroep: 8-12 jarigen.
Maar doelgroepen maken natuurlijk enkel uit voor normale mensen. De ware otaku laat zich daardoor niet afschrikken! En zo bestaat er tien jaar na het einde van de serie nog een ware lobbygroep die gemaakt is met net dat ene doel: een einde voor de serie.
Arnold woont bij zijn grootouders, die een gastenhuis uitbaten. Dat is nogal wat werk, en dus amuseert Arnold zich vooral met zijn vrienden in de buurt. Lekker herkenbaar. Nu ik erover nadenk, ik was net zoals Arnold enig kind tot ik tien was, en gelukkig had ik ook zo’n buurt met vrienden.
Toch was het niet Arnold aan wie ik mijn hart verloor (al had dat wel gekund, ik heb wel een zwaar verleden wat
2-d liefdes betreft.) Maar het was Helga, zijn geheime bewonderaarster, die de serie in mijn geheugen gegrift heeft. Negen jaar, roze jurk en een totale bullebak. Dichteres en dramaqueen, topatleet en worstelfanaat, Helga deed niets ooit half. Het was door haar dat duidelijk werd dat de wereld van ‘Hey Arnold’ niet helemaal was wat hij leek. Toen haar moeder de eerste keer scheercrème meegaf als lunch, om maar iets te noemen. Vanaf dan viel het op dat Miriams’ smoothies haar wel heel lam maakten. En toen Gertie, Arnolds’ grootmoeder, Thanksgiving verwisselde met Amerika’s nationale feestdag vroeg ik me voor het eerst af of die vergetelheden niet meer waren dan een spelletje. Voorgetrokken zusjes, pesterige oudere broers, werkloze ouders, ze passeerden allemaal wel eens de revue. Van Helga hield ik het allermeest, want ze was zo boos als ik soms zou hebben willen zijn. Ze verborg haar broze hartje ook zoveel beter. Als het dan eindelijk eens boven kwam, smulde ik nog het allermeest.
Arnolds’ ouders verdwenen toen hij nog een kleuter was. Dat komen we pas vrij laat in de serie te weten, net zoals Arnold pas op het einde te weten komt dat Helga een impressionant boontje voor hem heeft. En toen was het gedaan, want toen kreeg Craig Bartlett, de bedenker van ‘Hey Arnold’ ruzie met Nickelodeon.Omdat ik de afleveringen kris kras door elkaar keek, besefte ik dat eigenlijk nooit. Digibox en Netflix waren immers nog toekomstmuziek, en om te gaan opnemen, was ik ofwel te lui of niet genoeg fan.
Tot ik jaren later in een nostalgische bui eens probeerde uit te vinden of Helga ooit echt haar liefde aan Arnold verklaarde. En toen vond ik Hey Arnold: Save the Jungle Movie. Het had wel iets triestigs, fans die tien jaar na het einde van de serie nog bleven hopen op hun happy ending. Maar wederom erg herkenbaar. Otaku’s herkennen elkaar. De bedachte en getekende eindes waar ze mee kwamen waren leuk en zwijmelig en ik bleef volgen.
Eind 2015 kreeg hun jaar een gouden randje. Hun eindeloze chatsessies met Craig Bartlett, hun petities, hun smeekbedes, ze kregen een gehoor: in 2017 wordt de Jungle Movie, ondertussen bijna een urban legend, een onweerlegbaar feit. Wat er met Arnolds’ ouders gebeurde en of Helga haar loverboy nog kan strikken, we zullen het weten. We zullen het zien.
De Otaku in mij glom van trots. Als je iets wil, moet je dat laten horen. Als je iets leuk vindt, moet je dat laten weten. Want die nee, die had je al zolang, maar die ja, die kan je ook tien jaar later nog krijgen.
Vive les Otaku!
Filosofieke 