Voor mij is Herman van Veen het begin en einde van Alfred Jodokus Kwak. Die snateraar viert dit jaar zijn 40ste verjaardag. Niet slecht voor een eend!
Voor mijn man is Herman van Veen ‘Als ik kon toveren’ en ‘Anne’. en zo kende ik dus op mijn 16e al snel die teksten van binnen en van buiten. Hij wilde ook al lang eens naar een theatershow gaan kijken.
“Vraag een vriend mee,” zei ik en zo kwam het dat we afgelopen zaterdag met zijn negenen naar Eindhoven toerden. De belangstelling was groot en iedereen was vrolijk.
Er heerste nog wel wat verwarring:
“Waar gaan we eten?”
“Naast de zaal.”
“Maar wat voor een restaurant is het?”
“één waar je kan eten….”
“Hebben we staanplaatsen?”
“Het is een theaterzaal.”
“Zijn daar geen staanplaatsen?”
Twee mensen slaagden er zelfs in om aan tafel te belanden bij de crew van ‘Foute vrienden’. Maar na twee extra porties frietjes bij onze kip met appelmoes belandden we toch allemaal samen in de(zelfde) zaal.
Herman van Veen is 70, zo leerde internet ons nog tijdens het eten. Dat kan al tellen. Als je bedenkt dat ‘Als ik kon toveren’ dateert van 1987 en ‘Ik ben vandaag zo vrolijk’ nog veel ouder is, dan kon je je dus afvragen of een voorstelling vandaag nog wel even vrolijk zou klinken. Een beetje bezorgd waren we wel, dat de warme stem wat schorrer zou zijn en de liedjes wat verbleekt.
Shame on us (me). Want in het theater is Herman van Veen niet enkel zanger, hij is ook muzikant. Omringd door andere muzikanten. De teksten en de warme stem waren er meteen. Oef. En dan was er muziek en daar waren we helemaal stil van (zelfs ikke).
Herman, hij praat, hij danst en hij zingt. Hij kwekt voor jou en hij kwakt voor haar, maar vooral, hij musiceert heel wat bij elkaar. Het was een feest. Laat die handjes maar, ga lekker zitten en geniet. En zo herinner ik mij weer hoe mooi viool en dwarsfluit zijn.
Een woord, een beeld, het zal moeite moeten doen om emotie zo goed te vatten als muziek. Zelf schrijf ik zelden zonder. Een aantal weken geleden keken we naar ‘The Hobbit’ en sindsdien staat de soundtrack ervan regelmatig op. Maar vaak gaan er weken voorbij voor ik weer eens een stukje klassiek hoor. Hoe mooi ook, het blijft een beetje ver van mijn bed. Daarin zal ik vast niet de enige zijn. Schubert schreef nu eenmaal niet echt over de dingen die ons vandaag bezig houden.
In een interview hoorde ik dat Herman van Veen probeert zijn klassieke scholing te gebruiken om het leven van alledag te vertolken. Nu dan zou ik zeggen, missie geslaagd. Als je die 70 jaar al ergens terugvindt, dan is het in de thema’s van de teksten. Generatieverschillen, het leven na de dood, het speelt. En Herman speelt ermee. Moonwalkt een stukje tussendoor. Al werd ik 180….
Talent dus.
Een geslaagde zaterdag en inspiratie voor een nieuwe post!
Filosofieke 