Een Amerikaanse fanfic schrijfster vertelt me vol trots dat ze ook iets over ‘De Blauwbloezen’ heeft geschreven. Dat valt te lezen als: ‘ik heb eindelijk iemand gevonden die mijn verhaal gaat lezen, want er is geen enkele Amerikaan die die serie verder nog kent.’
De Blauwbloezen is een Belgische stripreeks over de Amerikaanse burgeroorlog. Een franco-belgische stripreeks. Dat is letterlijk alles wat ik er van wist. Ik ben al moeten gaan opzoeken dat Cauvin de scenarist is en dat Lambil de tekenaar is sinds Salvérius tijdens het maken van album 4 overleed. Pijnlijk. Nog pijnlijker om tegen een Amerikaan die dol is op vaderlandse geschiedenis uit te leggen dat je geen interesse hebt in oorlogsverhalen.
Oorlogsfilms zijn me vaak te grauw en te lawaaierig….het is zo’n populair onderwerp en dat is natuurlijk niet verwonderlijk. Op het slagveld is wat drama nooit veraf. Echte parels zitten er onder de oorlogsfilms. ‘La Vita é Bella’ is een meesterwerk, ik heb ook de dagboeken van Anna Frank gelezen en het interesseert me allemaal wel, het raakt me ook. Maar ik word er niet gelukkig van. Consumeren met mate dus. Oorlog is geen spannend avontuur. Het is een menselijk drama en het is er altijd. Ik wil er niet echt over lezen want ik zie het iedere dag op het nieuws. Dus kende ik de serie enkel van naam.
“But they are such a dynamic duo, you will adore them!”
One week later:
“Yes I do!”
Schaamtelijk hoe dol ik ben op sergeant Chesterfield en korporaal Blutch. Na een paar onthutsende ontdekkingen als :“ieuw die soldaten bloeden ECHT!” raakte ik gefascineerd (Romeinse soldaten bloeden nooit, wist je dat?).
Dan heb je Chesterfield. Hij wilde het huwelijksleven ontlopen, en hij heeft een groot eergevoel. In zijn dromen is hij vaderlands’ grootste held….en heldhaftig is hij zeker. Of hij echt weet waar hij voor vecht is soms een vraagteken.
Met die twee standpunten heb je volgens mij iedereen wel mee. Ik heb me laten vertellen dat de serie veel aandacht heeft voor de historiek van de Amerikaanse burgeroorlog, en op dat vlak ook heel goed in elkaar zit. Je pikt er dus vast wat van op als dat je meug is.
Maar ik smul gewoon van de dialogen en de gecompliceerde relatie van de twee hoofdpersonages. Zoals gezegd hebben ze een totaal andere visie op de oorlog. Maar wiens visie nu de juiste is….hangt volgens mij ook af van je eigen idee daarover. Samen met Blutch erger ik me blauw aan Chesterfields volgzaamheid tegenover zijn oversten, zijn verheerlijking van het leger. Het lijkt hem net een scoutskamp. Als het er op aan komt hebben ze echter allebei een week hartje, en dus spannen ze tegen wil en dank vaak samen.
Moraal van het verhaal: stel niet te snel een veto tegen bepaalde genres of onderwerpen. Je loopt al snel een pareltje mis. En lees ‘De Blauwbloezen’. Ze zijn hilarisch.
P.S. Ben jij helemaal verlekkerd op een strip, serie of boek? Laat me weten welk pareltje ik nóg aan het missen ben!
Filosofieke 