Ik ga naar Tokyo en ik neem mee: een kleine koffer, flink wat cash, een metroplan en dit boek:
Meer heb je echt niet nodig. Het geld wordt niet gestolen (erewoord) en je hoeft geen tijd te verspelen met zoeken naar een internationale VISA-automaat. Dat zou zonde zijn. Ergens op dag vier of vijf kom je er wel één tegen (zonder erewoord).
Er
staat achteraan het boek ook een overzicht van bezienswaardigheden met bijhorende haltes, maar het weegt net iets te veel om elke dag mee te slepen. Daar dient het metroplan dan voor. Krijg je een bepaald park of restaurant echt niet gevonden? Staar naar je plannetje, zeg drie keer hardop de naam van de plek die je wil vinden en ervaar ze: de onzichtbare hand.Over de onzichtbare hand en al die andere dingen die uniek Japans zijn, gaat het in ‘A Geek in Japan’. Meer nog dan wat je zal zien, beschrijft het boek immers wat je zal ervaren. De auteur is Héctor García, een Spaanse softwareprogrammeur die in 2004 naar Tokyo verhuisde. Over zijn nieuwe thuis houdt hij een blog bij, en het boek is een verzameling hiervan. Dat merk je ook. De artikels zijn kort en geestig, met veel foto’s. García vertrekt vanuit zijn dagdagelijkse ervaringen. Het heden dus. Hoewel er zeker ook historische duiding in het boek zit, voert die niet de bovenhand.
Een aanzienlijk deel van de artikels gaat over zijn ervaringen als werknemer. Dat kan op het eerste zicht voor een toerist minder aansprekend lijken, maar niets is minder waar. Japan is immers geen toeristisch land. Als je ooit in Tokyo in de metro belandt, zijn het zakenlui en studenten waar je tussen zal zitten. Het is hún gedrag dat je zal fascineren.
Als rasechte Otaku (Japanse Geek) voelde ik me meteen aangesproken door de titel. Ik kocht het op Narita Airport en las het dus spijtig genoeg pas op de terugweg naar België. Het was wel een mooie afsluiter. De robots, de Japanse keuken, de cosplayers, de mondmaskers … ze passeerden allemaal de revue. Ook die begrippen die moeilijker te benoemen zijn, zoals “Do”. Nooit van gehoord? Toch wel hoor: Aikido, Judo…Japan is het eerste land waarnaar ik met momenten echt diepe heimwee voel. Niet vanwege de robots en de cosplayers. Wel vanwege die onzichtbare hand. Vraag je niet af waar je gaat eten. Het is overal lekker. Vraag je niet af waar je gaat zitten, het is overal veilig. Vraag je niet af wie je kan helpen, ze zijn er al. Japan is een lesje in vertrouwen. Hoe dat komt, dat vind je in ‘A Geek in Japan’ of op http://www.kirainet.com. Enjoy!
Filosofieke 